Categorie: Het verhaal van…

Verhalen uit de tweede wereldoorlog

Bijbel en boek mobilisatie 9 mei 1940 veldprediker A. DuboisBijbel en boek mobilisatie 9 mei 1940 veldprediker A. Dubois

Bijbel en boek mobilisatie 9 mei 1940 veldprediker A. Dubois

Nederlands bijbel genootschap 1940

Bijbel mobilisatie 1940 veldprediker A. Dubois

 

 

 

 

Het nieuwe testament 1940

Bijbelgenootschap 1940

Mobilisatie bijbel aangeboden aan vrijwel iedere soldaat die in 1940 gemobiliseerd was. Het nieuwe testament uitgegeven in 1940 door het Nederlands Bijbel Genootschap. Belangeloos verstrekt aan de gemobiliseerde Nederlandse Weermacht.

Veldprediker

Aan elk bataljon troepen was ook een Veldprediker verbonden. De veldpredikers hielden bijeenkomsten voor de troepen en waren er voor de geestelijke verzorging. De veldpredikers hadden de rang van majoor. Zij waren verbonden aan een raad voor de geestelijke verzorging, bestaande uit alle leidinggevende veldpredikers, aalmoezeniers en rabbijnen, die ééns per maand bijeen kwam voor overleg. Zij hadden als taak het bijeengeraapte zooitje aan gemobiliseerde soldaten geestelijk te verzorgen, van raad te voorzien of ze aan te spreken op demoraliserend gedrag.

Handtekening Veldprediker Majoor Ds. A. Dubois

Het hier getoonde zakbijbeltje heeft de handtekening van veldprediker Majoor Ds. A. Dubois, de auteur van het boek “Van schaduwen en licht, herinneringen van een veldprediker”. Het is op 9 mei 1940 uitgereikt aan soldaat L. Spoel. enkele dagen voor de Duitse inval in Nederland op 10 mei 1940.

Het boek “Van Schaduwen en licht, herinneringen van een veldprediker”

Van schaduwen en licht A Dubois     herinneringen van een veldprediker

Het boek “Van schaduwen en licht, herinneringen van een veldprediker” is geschreven door dominee Ds A. Dubois. In het in de oorlog uitgegeven boek beschrijft majoor A. Dubois zijn belevingen als veldprediker in de aanloop naar de Duitse inval in Nederland in 1940. Het boek bied een mooie kijk op het morele gestel van de gemobiliseerde Nederlandse troepen in 1940. Het is doorspekt met geloofslessen en heeft een stevig anti-communistisch tintje. Wat ongetwijfeld een belangrijke factor was om het boek uitgegeven te krijgen in 1941. Op veel bladzijden staat dat de bijbeltjes werden gegeven aan soldaten. In de laatste passage staat een heftig verhaal over wat Dubois in 1940 op de Grebbeberg tegen kwam. Ik bewaar dit bijbeltje net als de veldprediker, als zichtbaar bewijs. Bewijs van moed en standvastigheid van de vele soldaten, die voor ons gestreden hebben, in de mei dagen van 1940.

 

 

De tweede wereldoorlog Het verhaal van... Nederlands Papierwerk Wo2

Het verhaal van Leen en Theo van KuijerenHet verhaal van Leen en Theo van Kuijeren

Het verhaal van Leen en Theo van Kuijeren

Persoonsbewijs uit de tweede wereldoorlog

persoonsbewijs uit wo2

Leen en Theo van Kuijeren

Dit is het persoonsbewijs van mijn opa, Leonardus Johannes van Kuijeren (Leen). Afgegeven op 6 december 1941 in Den Haag. Voorzien van kloeke foto en vingerafdruk. Opa moest eigenlijk de “arbeitseinzatz” in, maar daar had hij zijn prioriteiten niet liggen. Onderduiken dus… De Duitsers zijn meerdere keren aan de deur geweest bij mijn oma om te vragen “wo dein mann ist!”. “Ist weg…” was het antwoord van mijn oma. Totdat de Duitsers lucht kregen van een dubbele vliering in die woningen.

“Wo is dain mann?” Ist weg…” “Dann haben Sie nichts dagegen, dass wir durch die Wand schießen.” “Leen, kom er in Godsnaam uit anders gaan ze schieten!” Toen moest opa voor de dag komen helaas. Weggevoerd naar Duitsland, Leipzig, Samen met zijn broer de zoutmijnen en fabrieken in. Mijn opa is zonder zijn broer teruggekeerd naar Nederland na de oorlog. In een te klein pak, en berooid van alles kwam hij uiteindelijk aan op Hollands Spoor Den Haag, waar mijn oma hem iedere dag vanaf de bevrijding stond op te wachten.

 Theo waar ben je….

Theo van Kuijeren   Graf Theo van Kuijeren

 

 

 

 

 

Ereveld Loenen

Het graf van Theo van Kuijeren ligt op het Ereveld in Loenen.  Onze familie heeft lang gezocht naar het graf van Theo van Kuijeren, vooral in de omgeving van Leipzig en in Duitsland. Theo van Kuijeren bleek al lang zijn plekje te hebben op het Ereveld te Loenen. Dit leerden wij in maart 2015. Mijn oom Jan van Kuijeren, heeft het graf van Oom Theo ontdekt.

De overlevering van Jan van Kuijeren is als volgt;

31/03/2015

IN MEMORIAM,

“Vandaag is het 70 jaar geleden dat mijn oom Theo omkwam in Duitsland.
In verband met de toenemende razzia’s en kans doodgeschoten te worden, besloten Theo (destijds 18 jaar) en zijn broer Leen (30 jaar) in november 1944 zich alsnog voor de Arbeitseinsatz (gedwongen te werk-stelling in de Duitse oorlogsindustrie) aan te melden. Vanaf de Slachthuis-kade in Den Haag werden zij per Rijnaak op transport gesteld naar Halle a/d Saale nabij Leipzig. Hier werden zij van elkaar gescheiden en op verschillende locaties in fabrieken te werk gesteld. Zijn broer Leen (mijn vader) kwam na de oorlog heelhuids thuis, doch van Theo werd nooit meer iets vernomen. Naar alle waarschijnlijkheid is Theo op 31 maart 1945 tijdens bombardementen door de geallieerden omgekomen.
Bij toeval kwam ik op internet een foto van zijn grafsteen op het spoor van de Oorlogsgravenstichting op het Ereveld in Loenen, bij Apeldoorn.”

Jan van Kuijeren.

Research en foto’s door Jan van Kuijeren.

Vandaag 21 februari 2016 heb ik een email ontvangen van Cor Bart van www.razziabeverwijk.nl en www.oorlogsslachtoffersijmond.nl. Cor heeft een bericht aan het Nederlandse rode kruis ontdekt in de archieven van het ITS (international tracing system) tijdens hun eigen zoektocht. In dit bericht staat dat enkele uit Nederland afkomstige dwangarbeiders gedood zijn bij een bombardement op Halle op 31 maart 1945. Daaronder is ook Theo van Kuijeren vermeld, nummer 2 op het document. Uit het document blijkt dat Theo in Ammersdorf zijn onderkomen zou hebben gehad. Iets wat wij van Wo2verzameling.nl nog niet wisten. Weer een hint die helpt bij de zoektocht naar Theo van Kuijeren. Cor Bart, hartelijk bedankt!

Theo van Kuijeren Wo2

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Links:

OGS.nl

HetVerhaalBewaard.nl

KZ Neuengamme; Het verhaal van Jacobus Bentvelzen

De tweede wereldoorlog Het verhaal van... Nederlands Papierwerk Wo2

Ingezonden brief van mevrouw van Kampen over Nederlands-IndiëIngezonden brief van mevrouw van Kampen over Nederlands-Indië

Ingezonden brief van mevrouw van Kampen over Nederlands-Indië.

Enige tijd geleden ontvingen ik de onderstaande mail, en dit mooie bericht kon ik u niet onthouden. Mevrouw van Kampen heeft haar leven in Nederlands-Indie uitgeschreven en op een web-site geplaatst. www.dutch-east-indies.com Dit is zeer zeker de moeite waard om te lezen!!!
Hieronder de brief.

Beste Onno,

Wat geweldig dat zo’n verzameling over de Tweede Wereldoorlog gemaakt
is door jonge mensen die na de oorlog geboren werden. Ik waardeer dit
zeer!

Zelf zat ik tijdens de tweede wereldoorlog in voormalig Nederlands-Indie, dwz. niet onder
Duitse maar Japanse bezetting.Ik begrijp best dat er niet veel vraag is naar de Japanse bezetting in het voormalig Ned.Indie, noch naar de tijd van voor de oorlog.
Ik ben bang dat iedereen die uit N.O.I. kwam op één hoop is geveegd.Dat is toch jammer want niet iedere Nederlander in Indie werd erg rijk.
Ook waren vele Nederlanders heel erg eenzaam,als zij daar alleen op één van de zeer vele eilanden woonden. Ook de vrouwen waren er erg eenzaam.
Op Java woonden veel meer Nederlanders en andere Europeanen. Daar was het leven voor die dagen zeer modern.

Mijn moeder kwam uit een grote stad, Utrecht.Ondanks dat zij het leven in Indie best fijn vond heeft zij Nederland altijd heel erg gemist.
Mijn vader kwam uit Helmond, een gemoedelijke Brabander die veel van Indie heeft gehouden, maar ook hij heeft Nederland wel gemist.
Zij hadden beiden erg veel verdriet toen Nederland werd bezet door Duitsland.
Nederland was voor mij, het land van mijn ouders en vooral van mijn grootouders.

En dan begint de oorlog met Japan. Zij spreken een taal die wij totaal niet verstaan. Zij lijken helemaal niet op Indonesiers.
En daar worden wij dan met ons allen (ca 300 000 Nederlanders) totaal afgesloten van de rest van de wereld.
Eerst verdwenen alle Nederlandse mannen vanaf18 jaar in kampen tot aan in Japan toe, of naar de Birma spoorweg.
Daarna gingen alle vrouwen en kinderen in kampen. In januari 1945 werden alle jongetjes vanaf 10 jaar in mannenkampen gestopt.
Wij wisten met ons allen niets meer van elkaar. Waren in allerlei soorten kampen en gevangenissen gestopt.

De rest van de wereld wist nog minder dan wij.
Japan heeft vreselijke oorlogsmisdaden begaan in het voormalig Nederlands Indie. Ook onder de Molukkers hebben zij de beest uitgehangen.
Vele Indonesiers hebben door de Japanse bezetting ernstig geleden.
De Chinezen die al ontzettend lang van de ene generatie op de andere in Indonesie woonden hebben ook onvoorstelbaar geleden.

Het doet ons allen die nog in leven zijn veelpijn dat Nederland zeer weinig begrip heeft getoond (en nog steeds niet veel) voor zijn eigen landgenoten.
Die landgenoten die weliswaar niet door Duitsland maar door Japan werden getroffen tijdens de Tweede Wereldoorlog.

Last but not least.
We mogen best een beetje trots zijn op onze voormalige kolonie in de Oost.
Vanaf 1925 stuurde Nederland veel beter opgeleid personeel naar Indie en ook kwamen er steeds meer Nederlandse vrouwen mee. Er kwamen steeds betere scholen voor iedereen, goede ziekenhuizen enz. Maar alles ging langzaam. Je kunt je niet op z’n Europees haasten in de Tropen. Dat is echt onmogelijk.
Ieder volk moet vrij zijn, geen kolonien meer na de Wo2. Dat werd de slogan na de oorlog.
Helemaal mee eens! Maar Indie heeft Nederland wel op de wereldkaart gezet en er een heel erg rijk land van gemaakt.


Ik hoop dat u mij bovenstaand schrijven niet kwalijk neemt. Ik wilde alleen maar een beetje uitleggen waarom men niets weet over de Wo2 in het voormalig Nederlands Indie
Dat is nml. onder de mat geveegd.

Maar ik heb absoluut altijd helemaal meegeleefd met de Nederlanders die door Duitsland werden bezet, 5 jaar lang! En de Nederlandse Joden hebben ontzettend geleden, daar zijn geen woorden voor te vinden.

We zijn toch immers allemaal Nederlanders?!

Thanks a million for reading me en hartelijke groeten .


Elizabeth van Kampen

www.dutch-east-indies.com

Het verhaal van... Nederlands-Indie

voedselbonnen tweede wereldoorlog 1944voedselbonnen tweede wereldoorlog 1944

voedselbonnen tweede wereldoorlog 1944

voedselbonnen tweede wereldoorlog 1944

Bonnen en honger

Voedselbonnen tweede wereldoorlog uit 1944. Van deze bonnen moest een gezin 2 maanden eten en zien te overleven in de tweede wereldoorlog. Van deze uitgave van de distributie bonnen zijn er een heleboel overgebleven, er was niet veel op de bon te krijgen in de hongerwinter van 1944-1945. Opvallend zijn de vele bonnen op het vel met ‘Algemeen’ erop, en ‘Taptemelk’. Taptemelk is afgeroomde melk die minder dan 3% vet bevat. Bovenin nog een rijtje bonnen met ‘Vleesch’, wat natuurlijk helemaal niet meer te krijgen was.

Gewoon betalen…

Veel mensen denken dat men tijdens de oorlogsjaren de bonnen inleverden bij de winkels, en dat ze dan het product kregen. Maar zo werkte de distributie niet. Men moest gewoon voor de op de bon verkrijgbare producten betalen. De bonnen regelden alleen dat de producten ‘eerlijk’ verdeeld werden onder de populatie in de gemeenten. En dat ze bij de mensen terecht kwamen die er recht op hadden volgens het distributiebureau.

Hond in de pot…

Mijn oma vertelde eens over de herdershond van de buren die ineens was verdwenen. Ondanks oproepen om de hond boven water te krijgen hing er toch ineens een aangenaam zoete stoofvlees geur door de straat. Volgens mijn oma Stien is nooit opgehelderd welke buur de hond in de pot had. Wel bleken de eigenaren er een zo’n grote beloning voor over te hebben dat je er wel 10 stukken rundvlees op de zwarte markt van kon kopen…. Ook de duiven waren al snel niet meer veilig, en werden gevangen door creatief verzonnen duivenvallen op de daken of balkons. De kokmeeuwen realiseerden zich al vrij vlug dat ze in de Haagse buurten het onderspit zouden delven, en lieten zich al snel niet meer zien, zo vertelde mijn oma. Kortom, de huisvrouwen die in de oorlog rond moesten komen, voor hun vaak grote gezinnen, met of zonder onderduikers, hadden een dagtaak aan het verzamelen en ritselen van de benodigde levensmiddelen en brandstoffen.

Meer over voedselbonnen en distrubutie

Terug naar alle Categorieën

Coupons. A family had to eat and drink from this card with food coupons for two months in the second world war.

Het verhaal van... Papierwerk Wo2 Voedselbonnen